Wij lezen ook!

Leesautobiografie Manou

 

In mijn leesautobiografie laat ik je meekijken in mijn leeservaringen van kinds af aan tot nu. Sommige ervaringen waren minder leuk, maar altijd waren er ook die boeken waarvan je bijna moet huilen omdat ze zo goed waren en waarbij je na de laatste pagina nog verder wilt lezen, wat dan niet meer gaat.

Ik lees wel eens graag een boek en het tijdstip van de dag maakt eigenlijk niet zoveel uit voor mij. Als het maar een goed boek is! Vroeger werd ik elke avond voorgelezen uit boeken zoals 'Elke dag een elfje' van Francisca Fröflich. Later, toen ik zelf kon lezen, las ik boeken zoals 'De GVR' van Roald Dahl.

Als ik nu thuis (binnen) lees, lees ik graag in stilte, in mijn bed of in de sofa bijvoorbeeld. Dat is dan als het slecht weer, of donker is. Als de zon schijnt en het warm is ga ik graag buiten in een ligstoel liggen en kan ik genieten van het geluid van de natuur op de achtergrond. Dat is ook waarom ik op vakantie veel lees. Deze vakantie heb ik een heel goed boek van de bib gelezen, maar ik weet de titel niet meer en ik vind hem ook nergens meer. Zelfs aan het zwembad van de camping stoorde het geluid van de spelende kinderen me dan niet. Dat zijn echt zalige leesmomenten, je hoeft je nergens druk om te maken.

Tijdens het schooljaar lees ik minder omdat ik dan gewoon te weinig tijd heb.Voor school lees ik ook nooit, na school wel! En als ik dan een spannend boek lees, lees ik verder wanneer ik eigenlijk moet gaan slapen.

De omgeving waarin ik lees beïnvloedt geen van de beelden die het verhaal bij me oproepen. Wat wel een rol speelt, is het weer. Als het slecht weer is, is het boek ook minder vrolijk.

Als ik mijn boek even aan de kant leg, steek ik er een bladwijzer van Diddl tussen. Hij is nog van toen ik heel klein was maar heeft geen speciale betekenis. De tekening erop varandert van vorm naargelang je de bladwijzer in het licht houdt en ik vind het leuk om er af en toe eens naar te kijken.

Wanneer mijn boek uit is en ik voknd het een goed boek, vertel ik er soms wel over. Maar ik zal nooit het einde van een boek verklappen als iemand van plan is dat boek ook te lezen. Andersom heb ik ook niet graag dat iemand het einde van een boek tegen mij vertelt als ik het boek ga lezen. Voor ik een boek lees, lees ik ook altijd eerst de achterflap. Een verhaal dat na 20 pagina's nog niet "goed" is, leg ik liever aan de kant. Meestal lees ik dan eerst het laatste hoofdstuk en als dat wel meevalt, doe ik moeite om verder te lezen. Ik moet niet veel moeite doen om "in" een boek te komen, als het een goed boek is, zit ik er onmiddellijk "in". Als het een slecht boek is, kan ik er gewoon niet "in" geraken.

Ik lees graag, hoewel ik ook kan genieten van verfilmde boeken, bijvoorbeeld 'De hongerspelen' van Susan Collins, heb ik niet zo lang geleden nog gezien. Maar ik ben ondertussen ook aan het eerste boek begonnen en dat is supertof om te lezen!

Behalve schoolboeken heb ik de laatste jaren veel boeken van de bib gelezen, maar ik onthoud moeilijk de titels. Twee boeken kan ik mij nog goed herinneren. 'Tobie Lolness 1 en 2' van Timothée de Fombelle, vond ik best goede boeken. Die vergeet ik niet zo snel meer!

Leesautobiografie Ine

Zodra ik de opdracht te horen had gekregen een leesautobiografie te schrijven, dacht ik meteen aan het allereerste boekje dat ik zelf heb gelezen “Hop on Pop”. Om even de Engelse titel te verklaren: ik ben met mijn gezin naar Australië verhuist vlak voor mijn zesde verjaardag en heb daar twee jaar gewoond. Dit is dan ook de plaats waar ik heb leren lezen.

Om niet te hard vooruit te lopen zal ik eerst beginnen met vertellen over de jaren waarin ik nog niet kon lezen. Mijn ouders lazen mij vrij veel voor toen ik nog klein was maar veel kan ik mij hier niet meer van herinneren, boekjes hebben we ook niet meer. “Plons, de gekke kikker” was wel een van de klassiekers die mijn moeder nog kende.
Ik denk dat het veel voorlezen van mijn ouders ook wel een bijdrage heeft geleverd aan het feit dat ik nog altijd graag lees.

Al eerder heb ik vermeld dat ik heb leren lezen in het Engels. Dit gebeurde dan met boekjes zoals mijn favoriet “Hop on Pop” van Dr. Seuss en later “Solo bush babies” van Helen Manthorpe en “Travelling Musicians” van P.K. Page. Dit laatste werd meestal voorgelezen door mijn vader omdat dat niveau nog een beetje te hoog was voor mij.

Na onze terugkomst in België, ik zat toen in het tweede leerjaar, moest ik nog leren lezen in het Nederlands maar verrassend genoeg ging dit heel vlot. Zo had ik dan ook al mijn leesniveaus gehaald tegen het eind  van het derde leerjaar, anderhalf jaar verder dus. “Kleine ijsbeer, wat is er mis?” en “Meneer Muis” zijn twee voorbeelden van boekjes die ik graag las in die tijd.
Ik werd ouder en als gevolg hiervan ging ik natuurlijk andere boeken lezen. Kortverhalen waren perfect om mee te beginnen maar ik schakelde al snel over tot echt verhalen. Mijn favoriet was een boek van Sally Gardner, “Thomas, de jongen die kan vliegen”. Ik lees niet graag een boek meerdere keren omdat ik dan al weet waar het over gaat, maar dit was toch een uitzondering. Ik denk dat mijn liefde voor dit boek ook wel grotendeels te maken had met het feit dat ik zelf altijd al graag wou kunnen vliegen.

Eind lagere school las ik graag echte meisjesboeken over de liefde of paarden en ook heb ik bijna alle boeken van Dirk Bracke die in de bib verkrijgbaar zijn, gelezen denk ik. Ik vind dat hij prachtig kan schrijven over interessante maar zeker ook belangrijke thema’s zoals autisme of seksueel misbruik. Dit zijn harde onderwerpen maar hij kan dit op een goede manier overbrengen aan kinderen.
Vanaf mijn veertiende ben ik al boeken voor volwassenen gaan lezen, meestal romans. Dit komt deels doordat wij hier thuis heel wat romans hebben liggen die dan van mijn mama naar mijn oudste zus en uiteindelijk naar mij komen. Ik lees veel boeken graag, maar thrillers en fantasy boeken zijn gewoon niks voor mij. Mijn favoriet boek is dan ook een waargebeurd verhaal, “Haar naam was Sarah”. Ik vind dit een zeer mooi en ontroerend geschreven boek omdat je een beeld krijgt van de tweede wereldoorlog door de ogen van een joods meisje dat het meegemaakt en overleefd heeft, en door de ogen van een journaliste van nu die er onderzoek naar doet. Dit was dan ook een boek dat ik wel de moeite waard vond om twee keer te lezen.

Al een hele tijd wou ik graag een Engels boek lezen, maar dit is er nog nooit van gekomen. Op de moment ben ik er eindelijk toe gekomen en ben ik begonnen in “Nights in Rodanthe” van de Amerikaanse schrijver Nicolas Sparks. Ik ben nog niet ver, maar ik kan al wel zeggen dat het goed geschreven en dus vlot te lezen is.

Lezen heb ik altijd al graag gedaan en dit is nog altijd zo. Als ik lees, ga ik helemaal op in het verhaal waardoor ik vaak al de rest dat rondom mij gebeurt, niet meer merk. Boeken zijn mijn ding en dit zal naar mijn gevoel altijd zo blijven.